Ik had een heel gezellig interview met de auteur van Een vleugje Londen! Benieuwd naar de vragen die ik haar heb gesteld, en haar antwoorden hierop? lees dan verder!

 

Waar haalde u, naast Londen nog meer inspiratie voor dit verhaal vandaan?

‘Het hele idee rondom de koffers kwam eigenlijk tot stand na het zien van een video van Enzo Knol, die vlog ging over kwijtgeraakte koffers die hij had opgekocht.  Ik zat dat met mijn kinderen te kijken en vond dat zo grappig dat ik iets met het idee van de koffers wilde doen.’

 

‘Daarnaast is de Tomas uit het verhaal ook gebaseerd op iemand die echt bestaat. Tomas heeft voor mijn boek Hou me vast zoals ik was bonbons gemaakt met de smaak van het karakter van het hoofdpersonage van dat boek.Hij maakt ook altijd ijsjes gebaseerd op netflix series, ik vond het zo knap dat hij dat kan! De Tomas vanuit het boek en hoe hij is, is dus gebaseerd op deze Tomas.’

 

Wilde u als kind al auteur worden?

‘Ik wilde dolfijnentrainer of leeuwentemmer worden, maar schrijven stond ook wel hoog op mijn lijstje.’

Als u een vleugje Londen in drie woorden zou moeten omschrijven, welke zouden dit dan zijn?

‘zoektocht naar liefde.’ 

 

U schrijft voornamelijk veel feelgood, is hier een specifieke reden voor?

‘Ik heb ook twee thrillers geschreven, maar wat ik merk bij het schrijven van thrillers is dat ik dat zelf ook heel eng vind, ik ga met mijn personages meehuiveren.’

‘wat ik met de boeken heb die ik nu schrijf, feelgood, is dat ik me er zelf vooral heel fijn bij voel, dan kan ik alles om me heen vergeten.’

 

Voor u als Auteur zit er natuurlijk heel veel werk in het schrijven van het boek, hoe is het dan om te horen dat lezers het boek in een avondje uitlezen?

‘Dat is natuurlijk helemaal niet erg, soms denk ik wel als ik lezers mijn boek in een avondje uitlezen; “heb ik daar een half jaar keihard aan gewerkt, leest iemand dat zo in een paar uur uit, hahahahaha.” Dat is eigenlijk een heel groot compliment!’

 

Lees jij alle recensies die er over je boeken worden geschreven?

‘In het begin deed ik dat wel, dan  ging  ik elke dag kijken of er weer een nieuwe recensie bij was gekomen. Nu vind ik dat soms heel moeilijk want er zitten soms hele nare reviews tussen waarvan ik denk; die gaan niet eens meer over het boek en worden dan een beetje uit zijn verband getrokken, soms raakt me dat enorm.’ 

 

‘Ik heb bijvoorbeeld met Hou me vast zoals ik was - dat gaat over mijn vriendin die is overleden, dus dat verhaal staat heel dicht bij me- gehad dat mensen zeiden “ik vond de hoofdpersoon heel erg zeuren” en ik weet niet wat.. Toen kon ik echt niet verder lezen, dat raakte me echt heel erg en vond ik ook niet netjes.’

 

‘Ik leer oprecht echt van recensies die kritisch zijn, dat is juist goed, maar dan moet de kritiek wel zo neergezet worden dat je er ook echt wat aan hebt.’

 

Leest u zelf ook veel?

‘Ik heb natuurlijk een baan, en daarnaast schrijf ik ook nog. Als er een boek van een collega-auteur uitkomt dan lees ik die wel en lees ze, als ze goed zijn ook in één keer uit, als ik dan lees dan denk ik ook: Wat is het ook fijn!’

 

Wat maakt jou als auteur authentiek, hoe onderscheid je je?

‘Er zijn inderdaad mensen die zeggen “Dit is een echte Rasters”, maar ik denk dat dat is door die diepgang, emotie op te zoeken en die voelbaar maken, dat mensen echt een brok in hun keel krijgen. Dat vind ik heel belangrijk.’

 

Heeft Een vleugje Londen nog een speciaal plekje in je hart ten opzichte van je andere boeken?

‘Ja. ik heb ook echt gezegd tijdens de boeklancering dat dit boek echt voor mezelf is, een cadeautje voor mezelf. Omdat ik natuurlijk Hou me vast zoals ik was heb geschreven, en dat was een heel zwaar boek voor mij, omdat daar het overlijden van mijn vriendin aan vast hing. Daarna heb ik Hemelse Modder geschreven maar dat ging meer over naar andere mensen toe gaan om over je relatiebreuk heen te komen. En dit boek, Een vleugje Londen daar had ik echt de rust voor, toen kon ik eindelijk dat andere boek loslaten, dus het is echt een cadeautje aan mezelf.’

 

Las u als kind heel veel? was er een Auteur naar wie u echt opkeek?

‘Ik vond de boeken van Evert Hartman heel tof. Ik las ook alle boeken van Enid Blyton, van de Vijf. Verder vond ik de dolle tweeling ook heel leuk!’

 

Hoe is het idee om te gaan schrijven ontstaan?

‘Ik denk dat dat komt door mijn Opa, die schreef altijd veel gedichten, en had ook echt een mooi handschrift. Ik denk dat ik dat van hem geërfd heb, Ik schreef zelf ook altijd veel verhaaltjes en gedichtjes, Ik heb ook heel veel penvrienden gehad, ik heb dozen vol met brieven.’

 

Heb jij zelf mee kunnen beslissen over de Cover van een vleugje Londen?

‘Ja. Ik zei eerst; Wat een lelijke cover! ik had heel iets anders in mijn hoofd, ik hou echt van de Covers van Nicholas Sparks, ik wilde ook zo’n romantische cover met twee mensen erop, ik wilde helemaal niet van die tekeningen. Toen ik later rustig ging zitten en nog eens beter naar de cover ging kijken, vond ik hem toch best wel mooi, toen ben ik er echt van gaan houden, er hangt nu zelfs een poster van in mijn woonkamer!’

 

‘Als ik hem echt helemaal niks had gevonden had ik dat tegen mijn uitgever gezegd en was er een andere cover gekomen. gelukkig ben ik er nu heel erg blij mee!’ 

 

Interview met Mia Farnwood

Deze keer vroegen wij Mia Farnwood, auteur van haar tweedelige serie 'hoefijzers in Japan' en 'Weerzien in Japan' een aantal vragen over onder andere het uitgeven in eigen beheer. benieuwd? lees dan verder!

 

Hoe is het nou om een auteur te zijn van gepubliceerde boeken? 

Dat ik een boek geschreven heb is al een droom die uitkwam, en nu zelfs twee! De publicaties, vooral de eerste, is een hele opgave geweest. Ik heb het allemaal alleen gedaan, maar uiteindelijk is het supergaaf natuurlijk. Het voelt best een beetje raar om je verhaal in boekvorm uit te hebben gebracht en dat mensen het gaan kopen en lezen. Nog meer bijzonder is het als mensen het mooi vinden en erdoor geraakt worden en zelfs geïnspireerd raken tot het maken van iets moois en creatiefs. Net zoals jullie twee. Dat zijn mega kroontjes op mijn harde werken.

Hoe heb je je gevoeld tijdens het schrijven van het boek, omdat het zo’n emotioneel verhaal is?

Het is inderdaad een bijzonder emotioneel verhaal. Voor mij om verschillende redenen. Ten eerste gaat het over mijn dochter en dat is als moeder sowieso al een teer onderwerp om over te schrijven, vooral omdat het gaat om een zeer verdrietige en moeilijke periode in haar leven. Dan heeft het paard dat, als getraumatiseerde merrie, in haar leven kwam naast mijn dochter (‘Shari’) een hoofdrol in het boek. Daarover schrijven wekt ook soms lastige gevoelens op. Ik heb ‘Blanche’ ervaren als een geweldig liefdevol en krachtig paard dat óók mij veel heeft geleerd. Dieren zijn heel puur en daar kun je niet ongevoelig bij blijven. Het aspect ‘afscheid nemen’ was iets waar ik persoonlijk helemaal niet tegen kan en toen ik daarover moest schrijven werd het mij allemaal wel eens te veel. Onze trouwe hond Joy was tijdens het schrijven meestal bij me en kwam mij troosten als ze hoorde dat ik volschoot bij één van de moeilijke passages. Zij kon er slecht tegen als ik verdrietig was.

Was je niet bang dat je boek slecht ontvangen werd, toen je het ging uitgeven?

De angst om te falen kan ik mij niet herinneren, dus het zal wel niet aan de orde zijn geweest, ook al ben ik wél erg onzeker over mijzelf. Natuurlijk ben je wel bang dat er fouten in staan, maar daarvoor lees je het honderd keer over en laten lezen. Maar perfectie bestaat niet. Dat het zo goed ontvangen werd had ik niet durven dromen en de vele (overwegend) 5 sterren reviews geven mij een waanzinnig gevoel. Het had toch héél anders kunnen lopen en het is toch een grote financiële investering geweest.

Je hebt dit jaar het tweede deel ‘Weerzien in Japan’ ook uitgegeven, hoe is deze ontvangen?

Het vervolg op ‘Hoefijzers in Japan’ werd door vele lezers naar uitgekeken, dat las ik uit de reviews en hoorde ik persoonlijk. Velen konden niet wachten op het vervolg en toen ik het klaar had en men het kon bestellen, kreeg ik een enorme hoeveelheid bestellingen in één keer tegelijk. Dat was nog eens een bijzondere ervaring. Stapels boeken en wasmanden vol gingen, netjes verpakt, de deur uit. Ik heb al meteen een aantal prachtige recensies gekregen, die vooral laten zien dat ze het tweede deel minstens zo aangrijpend vinden. Ik denk dat mijn kracht zit in beeldend schrijven en dat de lezer zich daardoor erg kan inleven in de gevoelens van de personages en de situatie waarin ze zitten. Iemand schreef zelfs: “Alsof ik zelf in Japan liep... heerlijk boek!”

Ben je nog van plan om ooit een derde deel of een compleet ander verhaal te gaan schrijven?

Als je het mij nu vraagt of er een derde deel komt, en dat doe je dus, haha dan zeg ik NEE. Om een non-fictie boek te schrijven, moet je stof tot schrijven hebben en dat heb ik nu niet voor een vervolg. Als de situatie met ‘Blanche’ een heel andere, verrassende, wending gaat geven zal ik het zeker overwegen. Maar ja, geen inhoud is geen boek! Een ander manuscript heb ik wel zogezegd op de plank liggen en daar had ik ooit al zeven hoofdstukken van geschreven. Dat manuscript heb ik weer ter hand genomen en ga ik rustig aan verder schrijven. Het zal dit keer een fictie boek worden, echter geïnspireerd op gebeurtenissen uit mijn leven. Nu ik ontdekt heb waar mijn kracht zit, namelijk beeldend schrijven, zal het de lezer minstens zoveel raken als de tweedelige serie van ‘Shari en Blanche’.

Geeft het niet heel veel stress om in eigen beheer boeken uit te geven?

Daar kan ik volmondig JA op zeggen. Goede vraag trouwens. Dat het heel veel vergt van een auteur realiseren veel lezers zich misschien niet. Maar ik heb toch bewust gekozen om alles in eigen beheer uit te geven en alle rechten zelf te houden. Hiermee krijg je ook optimaal de gelegenheid om iets leuks op te bouwen met je lezers en daar heb ik geen seconde spijt van!!!

Wat inspireert jou om te schrijven?

Emoties en levenservaringen zijn voor mij een grote bron van inspiratie. Non-fictie óf semi-non fictie dus. Gebaseerd op of geïnspireerd door ware levensgebeurtenissen en emoties. Ik ben gewoon ongelooflijk empathisch en dat zul je altijd blijven teruglezen in mijn schrijfstijl, vrees ik.

Is er een auteur waar je heel erg naar opkijkt, en zo ja, wie dan?

Ik moet toegeven dat ik niet tot nauwelijks lees, maar vroeger las ik graag de heerlijke romans van Maeve Binchy, een Ierse schrijfster. Helaas is ze niet lang geleden overleden.

Welk genre lees jij zelf het liefst?

Wat ik al zei, tot mijn spijt lees ik niet zoveel meer de laatste jaren. Dat horen jullie niet graag natuurlijk, haha. Het lezen heeft plaatsgemaakt voor schrijven. Maar als ik lees is het meestal informatief, omdat ik nogal leergierig ben. Nu dat ik wat meer rust moet gaan nemen, heb ik mij voorgenomen om meer te gaan lezen en dan vind ik de romans van Binchy en Marianne Frederikson toch wel het meest aangenaam. Eerlijk gezegd ben ik er een beetje uit als het gaat om hedendaags leesvoer. Dus als jullie nog tips hebben?

Heb je zelf ook iets met paarden?

Jaja, paarden vind ik geweldig! Vroeger was ik een paardenmeisje pur sang en had ik zelf mijn eigen paardje, zelfs twee na elkaar. Ik reed alleen maar buiten in het bos en lange ritten naar het strand. Uren was ik weg, helemaal in mijn eentje samen met mijn paardje, zo lang dat de staleigenaar zich ernstig zorgen maakte. Later toen ik volwassen was, rond 25 jaar had ik weer een paard waar ik ook wel wedstrijden mee reed. Het paard heb ik na een paar jaar om trieste reden verkocht.

Wat vond je de meest mooie ervaring aan het uitgeven van je boeken?

Dat is met hoofdletters toch wel WAARDERING en MEDELEVEN. En als grote kers op de taart, de vele oprechte ‘FB-vrienden’ die ik eraan over heb gehouden. Sommigen heb ik zelfs ontmoet en zijn échte vrienden geworden en daar ben ik erg dankbaar voor. Het boek, en ik denk soms, het paard heeft mij in contact gebracht met mooie, gelijkgestemde mensen.

Zijn er woorden uit een recensie die jou echt geraakt hebben?

Mag ik er een paar noemen? Ik doe het gewoon. Deze bijvoorbeeld: “Het is dat je maar 5 sterren kunt geven... Dit boek is net als deel 1 er minstens 10 waard!” Dit is een waardering waar iedere auteur van gaat glimmen, toch? Maar deze hebben mij écht geraakt: “Ook de schrijfster is een pracht van een vrouw met een warm hart en een gouden schrijfstijl.....” of deze: “Mia is een meester in je mee te nemen in de emoties van de personages, waarin ook het paard zelf, zijn beleving niet wordt vergeten. Je wilt ‘t eigenlijk in 1 keer uitlezen en aan de andere kant ook niet, omdat je de pijn van het afscheid voelt tot in ‘t diepst van je ziel.” Bij deze lezersreacties krijg je als auteur toch kippenvel?

Interview met Britt Zwijnenberg 

Deze keer stelden wij Britt Zwijnenberg, wiens boek "Overleefd' onlangs is uitgebracht, wat vragen. Benieuwd? lees dan vooral verder!

Wat ging er door je heen toen je hoorde dat ‘overleefd’ uitgegeven zou worden?

'Ik kan het mij nog precies herinneren. Op dat moment was ik in India en had ik middagpauze van mijn werk. Ik opende mijn mail en zag een berichtje van een uitgever. Weer een afwijzing, dacht ik. Want ja, afwijzingen horen bij schrijven. En toen stond daar gewoon dat ze het wilden hebben. Ik heb die mail echt drie keer moeten lezen voor ik het geloofde. Volgens mij heb ik iedereen op de zorgboerderij daar de hele dag niets anders lopen vertellen. Ondanks dat het tegen de vijftig graden was (niet overdreven), sprong ik meerdere keren op en neer van geluk. Het was echt fantastisch! Toen bleek alleen dat het nog een paar maanden duurde voor ik mijn contract daadwerkelijk kon tekenen, want er was daar geen printer. Maar hé, dat mocht de pret niet drukken.'

Hoelang heb je erover gedaan om ‘overleefd’ te schrijven?

'Lang. Ja, eigenlijk is dat het korte antwoord. Het lange antwoord is dat ik de eerste versie schreef toen ik een jaar of zestien was. Dat heeft ongeveer een halfjaar geduurd, denk ik. Best snel, dus. Alleen heb ik er toen heel lang niets meer mee gedaan. Ik vond het echt een heel fijn verhaal om te schrijven en eigenlijk wilde ik er meer mee doen. Het was alleen nog lang niet goed genoeg op dat moment. Dat was de periode waarin ik het nut van alinea’s nog aan het ontdekken was. Toen ik twintig was, begon ik het eindelijk te herschrijven. In een kleine twee jaar tijd heeft dat verhaal echt flink wat herschrijfrondes meegemaakt. En toen wilde een uitgever het dus hebben en kon ik nog véél meer gaan herschrijven.'

Welk genre lees jij het liefst?

'Historische fictie, absoluut. Ik heb altijd de drang gevoeld om tijdens het lezen te ontsnappen aan deze wereld, om echt even ergens anders te zijn. Voor mij is historische fictie daar echt perfect voor. Ik houd van geschiedenis en wil graag weten hoe dat in elkaar steekt. Verpak dat in een goed boek en je hebt mij overtuigd. De meeste boeken in mijn kast zijn nog steeds historische fictie, hoewel ik de laatste paar jaar ook steeds meer fantasy lees en daar ook enorm van geniet.'

Is er een auteur waar je echt tegenop kijkt, en zo ja, wie? 

'Oehhh dat is een lastige… Er zijn zoveel goede schrijvers. De boeken van Martine Letterie, Rob Ruggenberg en Simone van der Vlugt hebben mij als kind het historische genre in getrokken, waardoor ik alle historische jeugdboeken in mijn bieb op een gegeven moment wel gelezen had. Ik vind het zo cool dat zij mij kennis hebben laten maken met dit fantastische genre. Ik heb ook altijd enorm veel respect gehad voor Thea Beckman en haar boeken, die zijn zo goed en die hebben mij overtuigd om zelf historisch te gaan schrijven. Die houden daarom echt altijd een speciaal plekje in mijn hart. Ik bedoel, zij is voor een groot deel de reden dat ik schrijf. Hoe kan dat niet speciaal zijn? En wat betreft Engelstalige auteurs zijn Celia Rees en Simon Scarrow wel echt favorieten van mij. En Rick Riordan, want ik houd echt intens veel van zijn boeken. Volgens mij heb ik echt alles van hem gelezen. Ik hoop zo dat hij snel met een nieuwe serie komt.'

Ben je al bezig aan een tweede boek, of ben je dit van plan?

Yes! Ik ben altijd wel met een paar projecten in verschillende fases bezig. Hoe ga ik het vertellen zonder alles te spoileren? Ik ga een poging wagen. Eén verhaal is nu op het punt dat ik het naar een uitgever durf te sturen om te kijken wat die ervan zegt. Ik heb er twee woorden voor: Gay. Vikingen. Een ander verhaal ligt nu bij proeflezers en gaat over een autistische feministe in de achttiende eeuw. Dat verhaal ligt me echt dicht aan het hart. En voor Nanowrimo ben ik bezig het herschrijven van een verhaal over mythologie, goden en het einde van de wereld. Oh, en het hoofdpersonage is aseksueel. Natuurlijk heb ik ook nog nieuwe ideeën, maar daar ga ik nu nog even niets over zeggen 😉 Dat is nog te pril.

Vind je het niet vervelend dat je door Covid-19 dingen zoals je boeklancering anders moet doen ?

Ja, natuurlijk is dat balen. Voor een boeklancering heb je toch een bepaald idee in je hoofd en dat gaat nu allemaal helemaal anders. Maar ik heb er toch een leuke dag van gemaakt. Er waren slingers en er was taart en ik heb bloemen gekregen. En natuurlijk het eerste exemplaar van mijn boek. En de live op Instagram was ook echt superleuk om te doen. Het voordeel daarvan is wel dat iedereen die wil, het nog steeds kan bekijken. Dus ja, ik probeer het van de positieve kant te bekijken. Daarna heeft het Centraal Boekhuis (dat is de organisatie die de distributie naar boekwinkels verzorgt) helaas ook nog een probleem, waardoor de boeken van Overleefd niet op 31 oktober zijn verzonden. Gelukkig is Overleefd nu op een aantal plekken zoals bol.com en bookspot eindelijk verkrijgbaar en achter de schermen werk ik hard om het zo snel mogelijk overal verkrijgbaar te laten zijn.Maar pffff… Dingen gaan niet zoals gepland. Hopelijk zijn mensen ondanks de lichte vertraging nog steeds geïnteresseerd.

Wat vond je het leukst aan het uitgeefproces?

De redactie, zonder twijfel. Misschien klinkt het gek, want tijdens de redactie wordt er elke keer verteld wat je allemaal nog niet goed doet en wat er nog veranderd moet worden. Maar ik vind het fantastisch om te zien hoe een verhaal groeit en steeds een stukje beter wordt. Ik vind het heerlijk om te leren over schrijven en alles wat daarbij komt kijken. En ik vind het super dat ik op een gegeven moment steeds meer dingen zelf opmerkte die ik ook in andere boeken toe kan passen. En ik hoop nu dat ik de best mogelijke versie heb neergezet van het verhaal dat ik wilde vertellen.

Wat is je grootste droom als auteur?

Dan denk ik toch dat ik kan leven van mijn boeken. Ik weet alleen ook dat het ontzettend moeilijk is, want schrijven verdient nu eenmaal niet zoveel. Maar zelfs al zou ik het parttime kunnen doen in combinatie met redigeren… Ja, mijn grootste droom is toch wel om als beroep ooit met boeken, lezen en schrijven bezig te kunnen zijn. Dan is mijn leven echt wel compleet.

Wat motiveert jou om te schrijven?

Dat zijn toch wel de verhalen die in mijn hoofd zitten en de personages die ik heb bedacht. Mijn fantasie is enorm en voor mij is schrijven de beste uitlaatklep die er is. In boeken mag ik alles doen wat ik wil. Ik mag vriendschappen maken, ruzies laten ontstaan, heck, ik kan mensen vermoorden. En die totale vrijheid en creativiteit zijn de dingen die mij elke keer weer motiveren om verder te schrijven. Zelfs als een scène moeilijk is, zelfs als tv kijken soms de makkelijkere optie is, pak ik mijn laptop en ga ik schrijven. Want ik wil weten hoe het met de personages af zal lopen, ik wil me verliezen in mijn eigen fantasie en de werelden die ik creëer. Ik wil de mensen die ik verzin beter leren kennen. Zeker in 2020 is schrijven voor mij de beste manier om helemaal ergens anders te zijn, om avonturen mee te maken die verder gaan dan de wereld waarin we nu leven. Kortom: Uiteindelijk schrijf ik simpelweg omdat ik niet anders kan.

 

Interview met Susanne Koster

Deze keer vroegen wij Susanne Koster, de Auteur van o.a. de oneindigheidstrilogie, van alles! Benieuwd? lees dan vooral verder!

Hoe oud was u toen u begon met schrijven?

Als kind schreef ik in mijn dagboeken en in de pubertijd ben ik met gedichten begonnen. Die trouwens echt niet goed waren, haha. Toen mijn kinderen klein waren verzon ik altijd verhaaltjes voor ze waarin ze zelf natuurlijk de hoofdrol speelden. Een van die verhaaltjes is toentertijd door iemand van het Universiteitstheater bewerkt tot toneelstuk. Daar kreeg ik natuurlijk wel een kick van en toen durfde ik een serieuze poging tot schrijven te doen. In 1994 won ik een verhalenwedstrijd en werd mijn verhaal gepubliceerd in een verhalenbundel.

Is er een recensie of woorden daaruit die u echt geraakt hebben?

Recensies raken mij altijd. Er zijn gelukkig veel goede recensenten die goed kunnen onderbouwen waarom ze op een bepaalde manier over een boek denken. Echt blij was ik met de recensies die ik van Bright Blue Books mocht ontvangen, Kelly schreef bijvoorbeeld over Achtergelaten: Als je meer inzicht wil in hoe trauma een kind beïnvloed en hoe woongroepen en Jeugdzorg in elkaar zitten, is deze serie een hele realistische weergave en een echte aanrader. Susanne weet een nare situatie heel mooi neer te zetten, en ik als ex-jeugdzorg kindje moet door deze serie soms nog even slikken, ook al sta ik al 5 jaar op eigen benen. Ook Wendy Wenning van Vrouwenthrillers en Passie voor boeken heeft mooie uitspraken over mijn werk gedeeld. Over Lege kamers zei ze onder andere: Lege Kamers zorgt voor een mengelmoes van emoties. Het verhaal legt gaandeweg uit wat een psychose is. Als je je durft in te beelden wat Venita en haar familie hebben meegemaakt, bekruipen je de rillingen. Sommige problemen kun je niet alleen oplossen, die moet je delen. Sommige dingen gaan nooit meer over en kun je alleen nog maar een plekje geven. Wat een adembenemend verhaal en wat mij betreft een aanrader!!

Wat is het leukste dat u heeft mogen doen als auteur?

Het leukste dat ik mocht en soms nog mag doen is een workshop geven op scholen, bibliotheken maar ook bij Clavis, zowel in België als in Nederland. Die workshops bij Clavis gaan echt op inschrijving en dan weet je dus dat er alleen mensen komen die echt belangstelling hebben voor jouw boeken.

welk deel uit de oneindigheidstrilogie vond u het moeilijkst om te schrijven?

De Oneindigheidstrilogie ligt heel dicht bij mijn hart, alle delen hebben mij heel erg geraakt, maar het laatste deel vond ik het moeilijkst. Ik moest het afsluiten, achter me laten en ik moest gaan uitkijken naar een nieuw verhaal.

Welk genre boeken leest u zelf het liefst?

Ik lees graag YA, romans, psychologische thrillers, maar ook een biografie kan ik vaak zeer waarderen.

Is er een auteur waar u echt tegenop kijkt?

De auteur waar ik veel waardering en respect voor heb? Oei, dat zijn er nogal wat! Voor YA is dat bijvoorbeeld Floortje Zwigtman, maar ook Miriam Borgermans, Adam Silvera, John Green en zo zijn er nog wel een paar. Bij romans is dat hetzelfde, Conny Palmen, Alex Boogers maar ook bijvoorbeeld Margaret Mazzantini en Griet op de Beeck. Nu doe ik een heleboel auteurs te kort, want er zijn nog zoveel fantastische auteurs! Psychologische thrillers die ik erg kan waarderen zijn van Nicci French, maar ook van Corine Hartman, Esther Verhoef en Saskia Noort.

Wie of Wat isnspireert u om te schrijven?

Inspiratie is een vreemd ding. Vroeger waren mijn kinderen vaak een inspiratiebron voor mij. Nu zijn ze alle drie het huis uit en zie ik ze niet meer dagelijks. Maar soms komt inspiratie door iets wat ik lees of op tv zie, soms door wat ik hoor terwijl ik buiten ben, boodschappen doen of zo, en soms komt het helemaal niet. Dat kan ook. Dan is het een kwestie van geduld en vertrouwen hebben, het komt vanzelf wel weer.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Interview met Ellis van Zijl (@abookbat)