Informatie over het boek:
Auteur: Rebecca West
Uitgeverij: Uitgeverij Signatuur
Bindwijze: Paperback
Genre: Literaire roman
Aantal bladzijden: 605

 

 

Waar gaat het over?

In het huis van de familie Aubrey hoor je tijdens theetijd arpeggio’s op de piano en flarden geëngageerde discussies. Dit excentrieke gezin woont in Londen, vlak voor de Eerste Wereldoorlog. Vader Piers is journalist, moeder Clare een voormalig concertpianiste, die haar carrière opzij heeft gezet om voor hun vier kinderen te zorgen: de muzikale tweeling Mary en Rose, de talentloze Cordelia en de kleine Richard Quinn. En dan is er nog de geliefde nicht Rosamund, die onderdak vindt bij de Aubreys.

De spilzieke vader Piers dreigt zijn familie voortdurend aan een financiële ondergang te helpen, wat slechts ternauwernood kan worden afgewend door moeder Clare. Maar zijn nieuwe baan in de buitenwijk van Londen belooft uitstel van de teloorgang. De Aubreys hopen dat kunst hen zal redden van een leven met armoede.

 

 

Wat vind ik ervan?

Eigenlijk is het gek, maar ik lees niet tot nauwelijks boeken die echt literair worden genoemd. Dan heb ik natuurlijk geen slecht woord over die boeken, maar het zijn meestal toch wel weer YA's fantasy, thrillers of gewone romans.

Iets wat mij meestal tegenhoudt om een literair boek te lezen: geschiedenis. Al sinds ik mij kan herrineren heb ik er een hekel aan (en dan met name het schoolvak, al die namen en jaren weet ik echt niet uit elkaar te houden of te onthouden, maar als je me vraagt alle lyrics van dat nieuwe liedje op de radio op te noemen doe ik het zo 🙄)

Daarnaast zijn literaire boeken meestal ook nog eens heel lastig om te lezen.

Deze niet.
De Familie Aubrey las, tot mijn verbazing, ontzettend gemakkelijk weg en in slechts één avond was ik al bij pagina honderdvijftig aangekomen (ik had nog verder kunnen lezen, maar mijn ogen zeiden nee)

De schrijfstijl van Rebecca West is ontzettend prettig en ik vloog echt door de pagina's heen.

Het verhaal zelf zit ook goed in mekaar, en ergens deed het mij toch wel fascineren hoe die tijd in elkaar zat. Hoe dingen die nu voor ons niet te bedenken zijn, toen volkomen normaal waren.

Het enige wat mij wel wat stoorde aan dit boek was de gezinsdynamiek van de Familie Aubrey. Rose, degene vanuit wiens ogen wij lezen, sprak op een gegeven moment haar moeder aan (en dan duid ik het nog lief aan) dat ze haar oudere zus, Cordelia, niet goed opvoedde en hen ook niet.
De moeder toonde daar weinig tot geen reactie op (in ieder geval niet zoals ik had verwacht, door boos te worden of dergelijke) en dat vond ik vreemd om mij voor te stellen.

Voor de rest vond ik het boek dus echt heel erg tof, ondanks mijn twijfels in het begin. En oh ja, wat ook wel heel leuk is, Rose, is één van een tweeling :)

De cover is echt een plaatje en alleen daarom wil je dit boek al in je kast hebben staan!

We willen de uitgeverij bedanken voor het vertrouwen en het recensie exemplaar!