Achterflap: 

Amélie trekt zich graag terug op zolder, en creëert een wereld tussen de boeken die daar een rustplaats vinden. Ze stuit op een boek, geschreven door Leandra Vandeven, dat nog aan haar moeder toebehoorde en waar ze haar hart in verliest. Op onverklaarbare wijze vertoont het boek op een dag een witte vlek. Om dit fenomeen te onderzoeken trekt Amélie naar antiquariaat ‘t Boeksken, waar ze kennis maakt met de eigenaar Aaron. Met zijn hulp vindt ze meer werken van de raadselachtige auteur Leandra Vandeven, waarvan ieder spoor op een bepaald moment ophoudt. Ze is geïntrigeerd door de geheimzinnige schrijfster en duikt in haar verleden. Tijdens die zoektocht ontdekt ze dat er een band bestaat tussen gravin Noémy de Borrelin en Leandra Vandeven, dat de personages berusten op mensen van vlees en bloed. Ze doet er alles aan om de zwijgzaamheid van de gravin te doorbreken, en ontdekt het bestaan van het zigeunermeisje Pepa. Na een hele zoektocht die haar doorheen Spanje leidt tot in het hart van de zigeunergemeenschap ontmoet Amélie de mooie Pepa, en ontdekt het vreselijke geheim van Leandra en Noémy.  

 

Mening: 

Iedereen zegt natuurlijk altijd; 'don't judge a book by it's cover’, maar stiekem heb ik dat bij deze wel een beetje gedaan, want zeg nou zelf, deze cover is toch prachtig? Ik was dan ook erg benieuwd naar het verhaal... 

Over het algemeen gezien vond ik dit boek goed, maar niet geweldig, er waren wat dingen die ik geweldig vond, en wat dingen die ik minder leuk vond. 

De personages vond ik erg goed neergezet, ik vond vooral het hoofdpersonage Amélie ontzettend leuk, ook omdat eigenlijk echt een einzelgänger is. 

De Schrijfstijl van Christel Desmaretz vond ik ook erg fijn, ze schrijft heel beeldend; je ziet echt voor je wat ze bedoelt en hierdoor las het boek ook heel fijn weg. 

Wel moest ik even inkomen in het verhaal, dit duurde een bladzijde of vijftig, maar daarna las het boek echt als een trein. 

Er verstrijkt ook veel tijd in het verhaal, maar liefst negen jaar, waardoor het voor mij af en toe een beetje te snel ging. Aan het eind van het boek werd dit minder, en dat stuk vond ik dan ook het fijnst om te lezen. 

Al met al vond ik ‘Brieven van Leandra’ een goed debuut van Christel Desmaretz, en is zeker een aanrader. 

 

(RECENSIE-EXEMPLAAR)